Avocat

Description

L'avocat est une grosse baie à un seul pépin.
Les fruits des variétés les plus couramment commercialisées ont la taille d'un gros citron (150 à 250 g) mais il existe aussi des variétés plus grosses (plus de 1 Kg) ou miniatures (avocats-cornichons).
Alors que les inflorescences comptent chacune un grand nombre de fleurs, généralement un seul fruit ou seulement quelques uns se développent par inflorescence. Des grappes bien fournies sont exceptionnelles. L'avocat est relié à la branche par un plus ou moins long pédoncule formé en fait de l'axe de l'inflorescence élagué de tous les autres pédoncules floraux.
Il existe plus d'une dizaine de variétés couramment commercialisées d'avocat, dont la Fuerte, de la forme d'une poire à la peau fine et brillante, et la Hass, à la peau noire et rugueuse, qui sont les plus consommées en France.
À partir des 3 variétés d'origine américaines Mexicaine (petit et oncteux), Caraïbes (très gros et violet) et Amérique Centrale (à peau très épaisse), il a été créé plusieurs centaines d'especes.
Le fruit grossit sur l'arbre où il peut rester plusieurs mois, il ne mûrit qu'une fois cueilli (fruits climactériques). Dans le magasin, un avocat dur est donc signe de fraîcheur et pas d'une cueillette anticipée. Il a voyagé vite et il n'a pas passé de temps dans un bain d'éthylène. À la maison on peut accélérer le mûrissement en les entourant d'une couronne d'autres fruits comme les bananes qui produisent naturellement le gaz éthylène.
Sa couleur varie de vert à vert-brun et il renferme une graine. La grosseur de celle-ci fait qu'on parle couramment de noyau alors que c'est en réalité biologiquement un pépin. La chair de l'avocat est très grasse. Les végétariens l'utilisent comme substitut à la viande.
L'avocat est originaire du Mexique où il était déjà consommé par les Aztèques et les Mayas il y a de cela 8 000 ans. Importé en Europe par les Espagnols dès le XVIIe siècle, il faudra malgré tout attendre 300 ans de plus pour qu'enfin il s'installe de façon définitive dans la gastronomie française. En Europe, il était considéré comme un produit de luxe, mais en Amérique, où il était extrêmement courant, on le qualifiait souvent de "beurre du pauvre". Aujourd'hui, les avocats que l'on trouve sur les étals de France proviennent principalement des Antilles, d'Afrique, d'Australie, d'Israël et d'Espagne, mais aussi de Corse où l'on recense plusieurs plantations d'avocatiers.

Variétés

Hass : petit fruit à peau épaisse, assez rigide, granuleuse de couleur brun à violacé à maturité. Sa chair blonde est assez ferme et bien parfumée. Origine : Espagne, Mexique, Israël.

Fuerte : en forme typique de poire, à peau fine et mate de couleur vert sombre. Sa pulpe onctueuse, vert tendre possède une saveur prononcée très agréable. Origine : Israël, Espagne.

Ettinger : c'est le plus allongé des avocats, avec une fine peau vert tendre, lisse et une pulpe de saveur très délicate. Origine : Israël, Afrique du Sud.

Nabal : presque rond, à peau lisse, vert sombre, veinée de noir. Sa chair ferme et très colorée supporte bien la cuisson. Origine : Israël.
Lula : gros avocat renflé à la base à peau vernissé et vert jaune. Origine : Antilles.

Ananas

Description
L'espèce Ananas comosus appartient à la famille des broméliacées, genre Ananas, qui comprend de nombreuses plantes épiphytes. Cependant l'ananas (Ananas comosus) n'est pas épiphyte : il s'agit d'une espèce terrestre dont les tiges courtes portent une rosette de feuilles épaisses, sessiles, étroitement imbriquées et munies de piquants parfois acérés.
Le livre le plus complet à son sujet en français est L'Ananas, sa culture, ses produits de J.J. Lacoueilhe et C. Teisson (1984, collection Techniques agricoles et Productions tropicales, éditions Maisonneuve et Larose, Paris).
Ananas comosus est la seule espèce du genre Ananas à être autostérile. Les graines en sont donc rares (il faut présence de deux variétés différentes dans le voisinage). Cette plante se reproduit donc principalement par rejets (bulbilles) extrêmement nombreux sur la plante. On peut voir sur la photo ci-dessous un champ d'ananas au Mexique au stade de la production de rejets après récolte.
Le poids du fruit produit dépend complètement du poids du pied au moment de la floraison. Tout l'art du planteur consiste donc à le faire « fleurir » au bon moment.

Multiplication
Dans la nature l’ananas est pollinisé par le colibri. De petites graines brunes se forment alors dans le fruit. Pour éviter la présence de ces graines les cultivateurs éloignent les colibris des plantations et en interdisent l’importation dans les régions du monde où il n’existe pas, comme aux îles Hawaii. L’ananas est multiplié plus souvent par division des rejets formés à la base de la plante ou par bouturage de la couronne de feuilles portée par le fruit[1].

Histoire

Pompei : Au cours de fouilles archéologiques dans la villa de l'éphèbe à Pompéi, une peinture murale est découverte représentant un fruit ayant l'aspect de l'ananas. Cette œuvre d'art est à présent protégée dans le Musée archéologique de Naples. Ce fruit était-il donc connu dans l'Antiquité romaine ? Si oui, qui furent les hardis navigateurs qui rapportèrent ce fruit d'Amérique du Sud ? Les Phéniciens ? Les Romains ?
Christophe Colomb « découvre » ce fruit lorsqu'il arrive en Guadeloupe en 1493. En effet, pour les habitants, la tranche d'ananas est un cadeau de bienvenue pour les navigateurs, afin qu'ils se désaltèrent après le long voyage sur l'eau salée. Les Guadeloupéens se plaisaient aussi à en accrocher à l'entrée de leurs huttes en signe d'hospitalité.
Selon Christophe Colomb : « Il a la forme d'une pomme de pin, mais il est deux fois plus gros, et son goût est excellent. On peut le couper à l'aide d'un couteau comme un navet et il paraît très sain. »
L'ananas voyage ensuite vers toute l'Amérique tropicale pour arriver en Martinique en 1548. Dans son Histoire générale des Antilles habitées par les Français en l'an 1667, le père Dutertre en vante les qualités en parlant de lui comme du roi des fruits, car Dieu lui a mis une couronne sur la tête.
Les Hollandais le font connaître sous forme confite en Europe, et ils sont les premiers à le cultiver sous serre à Leyde. En 1672, ils le font découvrir à Charles II, roi d'Angleterre. C'est d'ailleurs la comparaison à la pomme de pin qui les pousse à l'appeler pine apple.
Les Portugais le plantent en Inde, à Java. Le fruit semble avoir trouvé une terre d'asile, dont le climat lui rappelle son continent d'origine, et se propage dans tout l'Extrême-Orient.
En France, on tente de le cultiver à partir de 1702, et Louis XIV les cultive à Choisy-le-Roi pour faire plaisir à Madame de Maintenon, sa maîtresse. Abandonnée pendant un temps à cause de son coût, la culture est reprise par Lenormand, le responsable du potager du château de Versailles, même si certaines rumeurs disent qu'il rend les femmes stériles.
Contrairement aux apparences, ce n'est qu'en 1790 que l'ananas est introduit à Hawaii, et il faudra encore attendre jusqu'au XXe siècle pour que les États-Unis deviennent un gros producteur du monde d'ananas, via la société Dole Fruit Company, qui inventa les méthodes industrielles de production, plus gros producteur, qui fit produire à Hawaii et aidé par la junte militaire aux Philippines à très bas prix. Mais il est aussi beaucoup exporté depuis la Côte d'Ivoire et la Thaïlande et le Costa Rica.

amande

Description

Ovoïde, recouverte d'une peau veloutée au toucher, verte et duveteuse, elle ressemble à une petite pêche verte, dont la chair reste mince, dure et sèche et ne devient jamais juteuse. Elle renferme un noyau jaune crevassé et ligneux, à coque épaisse (amandon) qui renferme une ou deux graines, également appelées « amandes ».
L'amande (dans ce second sens) est une graine oléagineuse à la chair pâle, croquante, douce ou amère (pour les amandes sauvages). Oblongue et aplatie, pointue à l'extrémité portant le germe, elle est couverte d'une peau brune légèrement velue. Si cette peau est retirée, l'amande est dite mondée.
L'amande verte désigne un fruit qui n'est pas mûr, récolté en juin et juillet, d'aspect tendre et laiteux et de saveur délicate.
Par extension, on appelle amande toute graine contenue dans le noyau d'un fruit (comme l'abricot).

Origine

Originaire d'Asie centrale, connue des Romains sous le nom de « noix grecque », elle fut très utilisée au Moyen Âge, pour préparer aussi bien des potages que des entremets sucrés.

Amande.
Les premières amandes douces fraîches de la saison se dégustent en dessert, comme les amandes vertes.
Séchée (entière, grillée, effilée, pilée, en pâte, en crème ou en lait), la graine se consomme telle quelle et entre dans la préparation de nombreux gâteaux, biscuits, bonbons et confiseries (dragée, praline, touron); elle accompagne le poisson (truite), la viande (poulet, pigeon) et diverses préparations (couscous, farces, beurres composés).
Les amandes amères séchées sont toxiques en grande quantité car elles contiennent de l'acide cyanhydrique. Elles s'utilisent cependant à faible dose en pâtisserie et en confiserie.
L'orgeat que l'on consomme de nos jours est une boisson fabriquée à partir d'amandes.
L'amande est très riche en lipides, protéines et vitamines.

Autres utilisations

L’huile d’amande extraite du noyau est, depuis l’Antiquité, très utilisée pour ses propriétés cosmétiques, adoucissantes et hydratantes en cas d’inflammation cutanée (cicatrisante et anti-inflammatoire en cosmétologie). Elle adoucit et tonifie la peau et est utilisée en dermatologie.
Elle est aussi un excellent laxatif, utilisée par les vétérinaires comme purgatif pour le bétail.
L’amandier est aussi utilisé en gemmothérapie pour son bourgeon qui aurait, selon les tenants de cette doctrine, une propriété antiscléreuse chez les personnes âgées.

Tamarin

Le tamarin est le fruit du tamarinier (Tamarindus indica). C'est un fruit tropical provenant d'Inde, sa présence est attestée dans l'île de la Réunion dès 1711, on le trouve aussi aux Antilles. Il est maintenant consommé un peu partout dans le monde. Ce fruit, chanté par J. Farreyrol, est formé de gousses de couleur marron dont la forme rappelle un haricot, à l'intérieur de laquelle la pulpe entoure plusieurs graines. La saveur de sa chair acidulée est très agréable. Il est consommé en jus, en pâte de fruits et est un ingrédient classique de la cuisine indienne. On se le procure maintenant facilement en France dans la plupart des grandes surfaces.

Brésil (forêt amazonienne) : se consomme tel quel, on casse la coque comme celle d'une cacahuète et l'on mange la chair en veillant à bien recracher les gros pépins très durs.

Égypte : le tamarin est d'abord préparé (la coque est enlevée) puis roulé en boules et sêché à l'air libre ; il est ensuite consommé en infusions froides, mélangé à des fleurs d'hibiscus

Inde : Il entre dans la composition de plusieurs massalas.

Maurice : il entre dans la composition de plusieurs chutneys (mangue verte, coriande, menthe etc.). Il est aussi utilisé dans la sauce d'un poisson au curry. L'été, on peut l'apprécier tout simplement en jus, écrasé avec du sucre de canne roux ou blond. On pourrait appeler cela une "tamarinade", comme on dirait limonade. Sa pulpe est aussi utilisée pour faire briller les ustensiles en cuivre.

Mexique et autres pays d'Amérique latine : le tamarin entre dans la composition du tamarindo, une confiserie salée, acide et fortement pimentée.

Réunion : il sert notamment à faire des sirops.

Thaïlande : il entre dans la composition de plusieurs plats et principalement dans la composition des diverses sauces piquantes. Le tamarin vendu en France est surtout thaïlandais.

Tangerine

The Tangerine (Citrus reticulata) is an orange or red colored citrus fruit.
They are smaller than most oranges, and the skin of some varieties peels off more easily. The taste is often more sour, or tart, than that of an orange.

Good quality tangerines will be firm to slightly hard, heavy for their size, and pebbly-skinned with no deep grooves, as well as orange in color. Peak tangerine season is short, lasting from November to January in the Northern Hemisphere.

The Honey tangerine, originally called a murcott, is very sweet, as its name suggests. Other popular kinds include the Sunburst and Fairchild tangerines

One of the oldest and most popular varieties is the Dancy tangerine, but it is no longer widely grown [1]. The Dancy was known as the zipper-skin tangerine, and also as the kid-glove orange, for its loose, pliable peel. Its peak season is December, so children would often receive one in their Christmas stockings.

Tangerine flavor is used in bottled juice or gatorade soft drinks, and the fresh fruit can be used in salads, desserts and main dishes. It is, however, most commonly eaten out of hand. Tangerines are a good source of vitamin C, folate and beta-carotene. They also contain some potassium, magnesium and vitamins B1, B2 & B3.

The number of seeds in each segment (carpel) varies greatly (up to 59).

Historically, the name tangerine comes from Tangier, Morocco, the port from which the first tangerines were shipped to Europe. The adjective tangerine, from Tangier or Tanger, was first recorded as an English word in 1710.

A popular alternative to tangerines are clementines, which are also a variant of the mandarin orange.

Abricot

Étymologies
L'étymologie du nom est intéressante : le mot est passé du latin au français via le grec, l'arabe, l'espagnol puis le catalan. Les Romains le nommaient præcoquum, c'est-à-dire « (le fruit) précoce » ; les Grecs ont emprunté le mot sous la forme πραικόκιον praikókion, puis les Arabes aux Grecs sous la forme أَ ʾal barqūq (sachant qu'il n'y a pas de son /p/ en arabe, celui-ci a été remplacé par /b/, qui en est le plus proche ; le mot a aussi subi une métathèse). Ensuite, les Espagnols, en contact avec les Arabes, en ont fait un albaricoque en agglutinant l'article au nom (le processus implique aussi une voyelle anaptyxe). Le mot est passé en France par le catalan albercoc, devenu en français aubercot. C'est cependant la forme espagnole (albaricoque) qui nous a donné abricot, en concurrence avec aubercot. Seul le premier est resté.

Description C'est un fruit charnu, une drupe, de forme arrondie, possédant un noyau dur contenant une seule grosse graine, ou amande. La chair est sucrée, juteuse, orangée et ferme. La peau, dont la couleur peut aller du jaune au rouge, est parfois piquetée de « taches de rousseur » et se mange. La couleur rouge n’est pas gage de maturité et l'abricot ne mûrit plus après sa cueillette.

Histoire
Contrairement à ce qu’indique le nom latin de l’espèce (armeniaca), l’abricotier ne vient pas d’Arménie, mais des hautes régions montagneuses du Nord-Est de la Chine. Il aurait été domestiqué il y a plus de 4 000 ans par les Tadjiks, ou par un autre peuple ancien de cette région de l’Asie, qui sélectionnèrent des variétés particulièrement riches en sucre. Un siècle avant notre ère, les légionnaires romains l’introduiront en Grèce et en Italie. Toutefois, il ne sera introduit en France qu’au XVe siècle et sa culture ne s’y établira véritablement que trois siècles plus tard, à peu près à la même époque où les missionnaires espagnols l’implanteront dans le Sud de la Californie, où il sera rapidement adopté.

Variétés
Parmi les nombreuses variétés existantes, on peut citer les plus couramment produites en France, par ordre d'arrivée sur les étals :
Early Blush, Tomcot,Orangered, Jumbocot, Kioto, Bergarouge,Polonais ou Orangé pour le bassin Languedoc-Provence.
Principalement Bergeron en Rhône-Alpes.
Rouge, Hélèna et Royal du Roussillon

pour la cuisine On consomme l'abricot frais, mais aussi séché (abricot sec) ou préparé de diverses façons : compote, confiture, tartes, abricots au sirop (en conserves), ainsi que dans des plats salés, comme le lapin aux abricots et aux panais, une recette anglaise. Dans certains pays, comme le Pakistan, on consomme également l'amande située dans le noyau de l'abricot. Dans les variétés commercialisées dans les pays occidentaux, cette amande est consommée en huile (huile d'abricot) et entre dans la composition du persipan en Europe du nord (à la différence du marzipan, dans lequel figurent des amandes) et du fameux biscuit amaretti en Italie. Une eau-de-vie d'abricots s'élabore dans le centre du Valais : elle porte le nom d'abricotine.

ความเครียด

ความเครียด
ความเครียด เป็นกลไกตามธรรมชาติของร่างกาย เป็นปฏิกิริยาของร่างกายและจิตใจของเราในการปรับตัวต่อ สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ต่อสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป เพื่อเตรียมตนเอง และสามารถเผชิญกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นได้อย่าง ไม่คาดคิด
ในทางจิตวิทยา ถือว่าความเครียดเป็นทั้งสัญญานเตือนภัย และทั้งยังเป็นตัวกระตุ้นทำให้เรารู้สึกตื่นตัวต่อเหตุการณ์ ที่เราต้องเผชิญ เราต้องเข้าใจก่อนว่าความเครียดเป็นความปกติอย่างหนึ่งของมนุษย์เพราะร่างกายและจิตใจของคนเราจะมี ความอดทนต่อสิ่งแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงได้ระดับหนึ่ง เมื่อมีสิ่งต่างๆมากระทบ ร่างกายและจิตใจจะเริ่มมีปฏิกิริยาเพื่อบอกให้ เรารู้ว่าเราจะรับ สิ่งที่เรียกว่า ความเครียด ได้มากแค่ไหน
ความเครียดเกิดจากอะไร
สภาพปัญหาที่เกิดขึ้นในชีวิต เช่น ปัญหาการเงิน การงาน การเรียน ครอบครัว สุขภาพ ความขัดแย้งระหว่างบุคคล ฯลฯ รวมถึงการมีการเปลี่ยนแปลงในชีวิต
การคิดหรือการประเมินสถานการณ์ของบุคคล สถานการณ์ต่าง ๆ อาจไม่ได้ส่งผลกระทบโดยตรงต่อบุคคล แต่เกิดจากการที่เราแปลความหมายต่อสถานการณ์นั้น ๆ และตอบสนองต่อความหมายที่แปล ดังเราจะ สังเกตได้ว่าคนที่มองโลกในแง่ดี มีอารมณ์ขัน ใจเย็น จะมีความเครียดน้อยกว่าคนที่มองโลกในแง่ร้าย เอาจริงเอาจังกับชีวิต ใจร้อน
ความเครียด เป็นทั้งประโยชน์และโทษ แต่ความเครียดที่เป็นโทษนั้น เป็นความเครียดชนิดที่เกินความจำเป็น แทนที่จะเป็นประโยชน์กลับกลายมาเป็นอุปสรรคและอันตรายต่อชีวิต เมื่อคนเราอยู่ในภาวะตึงเครียด ร่างกายก็จะเกิดความเตรียมพร้อมที่จะ สู้ หรือ หนี โดยที่ร่างกายจะมีการเปลี่ยนแปลงต่างๆ เช่น หัวใจเต้นแรงและเร็ว หายใจถี่มากขึ้น กล้ามเนื้อหดเกร็งพร้อมรับสถานการณ์ อุณภูมิร่างกายสูงขึ้น มีเหงื่อออก ฯลฯ เมื่อวิกฤตการณ์ผ่านพ้นไปร่างกายจะกลับสู่ภาวะปกติ แต่ความเครียดที่เป็นอันตราย ก็คือความเครียดที่มากเกินความจำเป็น เมื่อเกิดความเครียดแล้วจะมีอาการต่างๆคงอยู่ไม่ลดหรือหายไปเพื่อกลับสู่สภาวะปกติ เราลองมาดูกันดีกว่าว่าความเครียดนี้มีกี่ระดับ
ระดับของความเครียด
ความเครียดระดับปกติ เป็นระดับที่กระตุ้นตัวของเราให้ดำเนินชีวิตตามระบบของของสังคมที่เหมาะสม เช่น การที่ตื่นนอนแต่เช้า การที่ต้องพูดหน้าชั้น ฯลฯ เป็นระดับความเครียดที่เป็นประโยชน์
ความเครียดมากกว่าปกติเล็กน้อย อาจเกิดขึ้นในบางช่วงของชีวิต หรือมีเหตุการณ์บางอย่างเป็นครั้งคราว เช่น การเตรียมตัวสอบปลายเทอม การเร่งส่งงานบางอย่าง ฯลฯ
ความเครียดระดับปานกลาง เป็นสิ่งที่เป็นปัญหาเรื้อรังและยาวนาน เช่น ตกงานมาหลายเดือน มีหนี้สินมาก เจ็บป่วยมานาน ฯลฯ
ความเครียดระดับสูงสุด คือ เครีดมากอาจเกิดจากเรื่องสุดวิสัย เหตุการณ์รุนแรงไท่คาดฝัน เช่น เกิดอุบัติเหตุ ภัยธรรมชาติ คนในครอบครัวเสียชีวิต ฯลฯ
คุณเครียดแล้วหรือยัง
การรู้เท่าทันความเครียด เริ่มต้นเราต้องรู้ตัวเราเองก่อนว่าเราเครียดหรือไม่ โดยพิจารณาจากความผิดปกติที่เกิดขึ้นจาก ทางร่างกาย จิตใจ และพฤติกรรม ซึ่งเราจะสังเกตได้จากสิ่งเหล่านี้
ความผิดปกติด้านร่างกาย ได้แก่ ปวดศีรษะ ไมเกรน ท้องเสียหรือท้องผูก ถอนหายใจบ่อย ๆ ใจสั่น เหงื่อออกตามมือเท้า นอนไม่หลับหรือง่วงหงาวตลอดเวลา ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ เบื่ออาหารหรือกินมากกว่าปกติ ท้องอืดท้องเฟ้อ อาหารไม่ย่อย ประจำเดือนมาไม่ปกติ เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ มือเย็นเท้าเย็น ผิวหนังเป็นผื่นคัน เป็นหวัดบ่อย ๆ แพ้อากาศง่าย เป็นต้น
ความผิดปกติด้านจิตใจ ได้แก่ กังวล คิดมาก ฟุ้งซ่าน หลงลืมง่าย ไม่มีสมาธิ หงุดหงิด โกรธง่าย ใจน้อย เบื่อหน่าย ซึมเศร้า เหงา ว้าเหว่ หมดความรู้สึกสนุกสนาน สิ้นหวัง เป็นต้น
ความผิดปกติด้านพฤติกรรม ได้แก่ สูบบุหรี่ ดื่มสุรามากขึ้น ใช้ยาเสพติด ใช้ยานอนหลับ จู้จี้ขี้บ่น ชวนทะเลาะ มีเรื่องขัดแย้งกับผู้อื่นบ่อย ๆ ดึงผม กัดเล็บ กัดฟัน ผุดลุกผุดนั่ง เงียบขรึม เก็บตัว เป็นต้น
ผลของความเครียดต่อชีวิต
ผลต่อสุขภาพทางกาย ได้แก่ อาการไม่สบายต่างๆ เช่น ปวดหัว ปวดเมื่อยตามส่วนต่างๆของร่างกาย ความผิดปกติของหัวใจ ความดันโลหิตสูง โรคกระเพาะ อาการท้องผูกท้องเสียบ่อยๆ นอนไม่หลับ หอบหืด เสื่อมสมรรถภาพทางเพศ ฯลฯ
ผลต่อสุขภาพจิต นำไปสู่ความวิตกกังวล ซึมเศร้า กลัวอย่างไรเหตุผล อารมณ์ไม่มั่นคงและเปลี่ยนแปลงง่าย หรือป่วยด้วยโรคประสาทบางอย่าง
นอกจากที่กล่าวมา ความเครียดส่งผลต่อร่างกายและจิตใจแล้ว มันยังส่งผลต่อไปถึงประสิทธิภาพในการทำงาน สัมพันธภาพต่อครอบครัวและบุคคลแวดล้อม ซึ่งเมื่อประสิทธิภาพในการทำงานตกต่ำ สัมพันธภาพกับคนอื่นๆแย่ลง จิตใจย่อมได้รับผลตึงเครียดที่ซ้ำซ้อนมากขึ้น ซึ่งนับว่า ผลของความเครียดมีส่วนสัมพันธ์ ทั้งร่างกาย จิตใจ สังคม และสิ่งแวดล้อม
คิดอย่างไรไม่ให้เครียด
ความคิด เป็นตัวการสำคัญที่ทำให้คนเราเกิดความเครียด หากรู้จักคิดให้เป็น ก็จะช่วยให้ลดความเครียดไปได้มาก
1. คิดในแง่ยืดหยุ่นให้มากขึ้น อย่าเอาแต่เข้มงวด จับผิด หรือตัดสินผิดถูกด้วยตัวเองและผู้อื่นอยู่ตลอดเวลา จงละวาง ผ่อนหนักเป็นเบา ลดทิฐิ รู้จักให้อภัย ไม่ถือโทษโกรธเคือง หัดลืมเสียบ้าง ชีวิตจะมีความสุขมากขึ้น
2. คิดอย่างมีเหตุผล อย่าด่วนเชื่ออะไรง่าย ๆ แล้วเก็บเอามาคิดวิตกกังวล ให้พยายามใช้เหตุผล ตรวจสอบข้อเท็จจริง ไตร่ตรองให้รอบครอบเสียก่อน นอกจากจะไม่ต้องตกเป็นเหยื่อให้ใครหลอกได้ง่าย ๆ แล้วยังตัดความกังวลได้ด้วย
3. คิดหลาย ๆ แง่มุม ลองคิดหลาย ๆ ด้าน ทั้งด้านดีและด้านไม่ดี เพราะไม่ว่าคนหรือไม่ว่าเหตุการณ์ใดก็ตาม ย่อมมีทั้งส่วนดีและไม่ดีประกอบกันทั้งนั้น อย่ามองเพียงด้านเดียวให้ใจเป็นทุกข์ นอกจากนี้ควรหัดคิดในมุมของคนอื่นบ้าง เช่น เพื่อนจะคิดอย่างไร จะช่วยให้มองอะไรได้กว้างไกลกว่าเดิม
4. คิดแต่เรื่องดี ๆ ถ้าคอยคิดถึงแต่เรื่องร่าย ๆ เรื่องความล้มเหลว ผิดหวังหรือเรื่องไม่เป็นสุขทั้งหลาย ก็จะยิ่งเครียดกันไปใหญ่ ควรคิดถึงเรื่องดี ๆ ให้มากขึ้น เช่น คิดถึงประสบการณ์ที่เป็นสุขในอดีต ความสำเร็จในชีวิตที่ผ่านมา คำชมเชยที่ได้รับ ความดีของแฟน ความมีน้ำใจของเพื่อน ฯลฯ จะช่วยให้สบายใจมากขึ้น
5. คิดถึงคนอื่นบ้าง อย่าคิดหมกหมุ่นแต่ตัวเองเท่านั้น เปิดใจกว้าง รับรู้ความเป็นไปของคนใกล้ชิด และใส่ใจที่จะช่วยเหลือ สนใจปัญหาของผู้คนในสังคมบ้าง บางทีอาจพบว่าปัญหาที่กำลังเครียดอยู่นี้ช่างเล็กน้อยเหลือเกิน เมื่อเทียบปัญหากับของคนอื่น ๆ คุณจะรู้สึกดีขึ้น และยิ่งถ้าได้ช่วยเหลือคนอื่นจะสุขใจขึ้นเป็นทวีคูณ
วิธีลดความเครียดมีหลายวิธี
วิธีแก้ไขที่ปลายเหตุ ได้แก่การใช้ยา เช่น ยาหม่อง ยาดม ยาแก้ปวดหัว ยาลดกรดในกระเพาะ ยากล่อมประสาท ยานอนหลับ ยาลดความเครียด แต่่วิธีดังกล่าวไม่ได้แก้ไขความเครียดที่ต้นเหตุ อาจจะทำให้ความเครียดนั้นเกิดขึ้นได้อีก และอาจจะผลต่อเนื่อที่ต้องพึ่งการใช้ยาในระยะยาว
วิธีแก้ไขที่ต้นเหตุ ได้แก่
แก้ไขเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตที่ก่อให้เกิดความเครียด เช่น งานอดิเรกที่ชอบ ฝึกบริหารร่างกายและออกกำลังกายอย่างง่ายๆ
เปลี่ยนแปลงนิสัยและทัศนคติต่อการดำเนินชีวิต เช่น ประณีประณอม ลดความเข้มงวดบางอย่างในชีวิต ลดการแข่งขัน
หาความรู้ความเข้าใจในโภชนาการ เช่น รู้ว่าอาหารเครื่องดื่มชนิดใดส่งเสริมความเครียด เช่น เหล้า อาหารมัน
สำรวจและเปลี่ยนแปลงทัศนคติต่อตัวเองและผู้อื่น มองตนเองในแง่ดี และมองผู้อื่นด้วยความเข้าใจ
สำรวจและปรับปรุงสัมพันธภาพต่อคนในครอบครัวและสังคมภายนอก
ฝึกผ่อนคลายความเครียดโดยตรง เช่น การฝึกหายใจให้ถูกวิธี การฝึกสมาธิ มีสติกับการทำงาน การออกกำลังกายอย่างง่ายๆ การฝึกผ่อนคลายกล้ามเนื้อ การนวด การสำรวจท่านั้ง นอน ยืน เดิน การใช้จิตนาการผ่อนคลายความเครียด

Expression

« Avoir un nom à coucher dehors. » : Avoir un nom très difficile à prononcer et / ou à retenir. [มีชื่อที่ออกเสียงยาก หรือ จำได้ยาก

« Avoir du chien. » : Pour une femme, avoir un charme un peu canaille, du sex-appeal. [สำหรับผู้หญิง : มีเสน่ห์แบบยั่วๆนิดหน่อย]

« Aller à vau - l'eau. » : Aller à sa perte, péricliter. [ไปสู่ความสูญเสีย, ตกอยู่ในอันตราย]

« L' avoir dans le baba. » : Se faire avoir, Rater quelque chose, Subir un échec. [โดนหลอก, ล้มเหลว]

« Avoir du pain sur la planche. » : Avoir beaucoup de travail, de tâches à accomplir. [มีงานมากที่ต้องทำให้เสร็จ]

« Au diable vauvert. » : Extrêmement loin. [ไกลสุดๆ, ไกลมาก ]

« Avoir le cafard. » : Avoir des idées noires, être déprimé. [เศร้า, ไม่สบายใจ, ท้อแท้]

« Avoir la science infuse. » : Savoir sans avoir appris. / Prétendre tout savoir. [รู้เอง, อ้างว่ารู้ทุกเรื่อง]

« Avoir les boules. » : Être très énervé, En avoir assez, Avoir peur. [หงุดหงิด, เบื่อ, กลัว]

« As de pique. » : Personne à l'apparence bizarre ou mal habillée. [คนที่มีลักษณะแปลกๆ หรือ แต่งตัวไม่ดี]

Louvre

Louvre Pyramid
View of the outside from inside the Louvre Pyramid
The Louvre Pyramid was built on the axis of the French Revolution. The central courtyard, on the axis of the Champs-Élysées, is occupied by the Louvre Pyramid, built in 1989, and serves as the main entrance to the museum.
The Louvre Pyramid is a large glass pyramid commissioned by then French president François Mitterrand, designed by Ieoh Ming Pei and was inaugurated in 1989. This was the first renovation of the Grand Louvre Project. The Carre Gallery, where the Mona Lisa was exhibited, was also renovated. The pyramid covers the Louvre entresol and forms part of the new entrance into the museum.

Le Louvre-Lens
Since many of the works in the Louvre are viewed only in distinct departments - for example, French Painting, Near Eastern Art or Sculpture - established some 200 years ago, it was decided that a satellite building would be created outside of Paris, to experiment with other museological displays and to allow for a larger visitorship outside the confines of the Paris Palace. Sourced from the Louvre's core holdings, and not from long-lost or stored works in the basement of the Louvre, as widely thought, the new satellite will show works side-by-side, cross-referenced and juxtaposed from all periods and cultures, creating an entirely new experience for the museum visitor. The project completion is planned for late 2010; the building will be capable of receiving between 500 and 600 major works, with a core gallery dedicated to the human figure over several millenia. This new building should receive about 500,000 visitors per year. There were orginally six city candidates for this project: Amiens, Arras, Boulogne-sur-Mer, Calais, Lens, and Valenciennes. On November 29, 2004, French Prime Minister Jean-Pierre Raffarin chose Lens, Pas-de-Calais to be the site of the new Louvre building. Le Louvre-Lens was the name chosen for the museum.
The new satellite museum, funded by the local regional government, the Nord-Pas-de-Calais, will have 22,000 square meters of usable space built on two levels, with semi-permanent exhibition space covering at least 5000 m². There will also be space set aside for rotating temporary exhibitions. The project will also feature a multi-purpose theatre and visitable conservation spaces. The building is comprised of a series of low-laying volumes clad in glass and stainless steel in the middle of a 60 acres former mining site, largely reclaimed by nature. The estimated cost for this building is 70 million euro, or XX million US dollars (as of July 2007). The new satellite building was selected after an international architectural competition in 2005. The architectural joint-venture team of SANAA of Tokyo and the New York-based IMREY CULBERT LP were awarded the project on September 26, 2005. SANAA, Kazuyo Sejima and Ryue Nishizawa with Tim Culbert and Celia Imrey / IMREY CULBERT LP [1]). SANAA is a widely recognized Japanese architectural firm, noted for their ethereal designs. IMREY CULBERT is a US/French architectural firm, specializing in museum and exhibit designs, with offices in New York and Paris. Tim Culbert, project architect that lead the team's submission for the Louvre-Lens project, was previously an associate-partner of I.M. Pei, architect of the Pyramid of the Louvre.

ขัดใจ Kamikaze

Shih Tzu

General Appearance
The Shih Tzu is a sturdy, lively, alert toy dog with long flowing double coat. Befitting his noble Chinese ancestry as a highly valued, prized companion and palace pet, the Shih Tzu is proud of bearing, has a distinctively arrogant carriage with head well up and tail curved over the back. Although there has always been considerable size variation, the Shih Tzu must be compact, solid, carrying good weight and substance.
Even though a toy dog, the Shih Tzu must be subject to the same requirements of soundness and structure prescribed for all breeds, and any deviation from the ideal described in the standard should be penalized to the extent of the deviation. Structural faults common to all breeds are as undesirable in the Shih Tzu as in any other breed, regardless of whether or not such faults are specifically mentioned in the standard.

Size, Proportion, Substance
Size Ideally, height at withers is 9 to 101/2 inches; but, not less than 8 inches nor more than 11 inches. Ideally, weight of mature dogs, 9 to 16 pounds. Proportion Length between withers and root of tail is slightly longer than height at withers. The Shih Tzu must never be so high stationed as to appear leggy, nor so low stationed as to appear dumpy or squatty. Substance Regardless of size, the Shih Tzu is always compact, solid and carries good weight and substance.

Head
Head Round, broad, wide between eyes, its size in balance with the overall size of dog being neither too large nor too small. Fault: Narrow head, close-set eyes. Expression Warm, sweet, wide-eyed, friendly and trusting. An overall well-balanced and pleasant expression supersedes the importance of individual parts. Care should be taken to look and examine well beyond the hair to determine if what is seen is the actual head and expression rather than an image created by grooming technique. Eyes Large, round, not prominent, placed well apart, looking straight ahead. Very dark. Lighter on liver pigmented dogs and blue pigmented dogs. Fault: Small, close-set or light eyes; excessive eye white. Ears Large, set slightly below crown of skull; heavily coated. Skull Domed. Stop There is a definite stop. Muzzle Square, short, unwrinkled, with good cushioning, set no lower than bottom eye rim; never downturned. Ideally, no longer than 1 inch from tip of nose to stop, although length may vary slightly in relation to overall size of dog. Front of muzzle should be flat; lower lip and chin not protruding and definitely never receding. Fault: Snipiness, lack of definite stop. Nose Nostrils are broad, wide, and open. Pigmentation Nose, lips, eye rims are black on all colors, except liver on liver pigmented dogs and blue on blue pigmented dogs. Fault: Pink on nose, lips, or eye rims. Bite Undershot. Jaw is broad and wide. A missing tooth or slightly misaligned teeth should not be too severely penalized. Teeth and tongue should not show when mouth is closed. Fault: Overshot bite.

Neck, Topline, Body
Of utmost importance is an overall well-balanced dog with no exaggerated features. Neck Well set-on flowing smoothly into shoulders; of sufficient length to permit natural high head carriage and in balance with height and length of dog. Topline Level. Body Short-coupled and sturdy with no waist or tuck-up. The Shih Tzu is slightly longer than tall. Fault: Legginess. Chest Broad and deep with good spring-of-rib, however, not barrel-chested. Depth of ribcage should extend to just below elbow. Distance from elbow to withers is a little greater than from elbow to ground. Croup Flat. Tail Set on high, heavily plumed, carried in curve well over back. Too loose, too tight, too flat, or too low set a tail is undesirable and should be penalized to extent of deviation.

Forequarters
Shoulders Well-angulated, well laid-back, well laid-in, fitting smoothly into body. Legs Straight, well-boned, muscular, set well-apart and under chest, with elbows set close to body. Pasterns Strong, perpendicular. Dewclaws May be removed. Feet Firm, well-padded, point straight ahead.

Hindquarters
Angulation of hindquarters should be in balance with forequarters. Legs Well-boned, muscular, and straight when viewed from rear with well-bent stifles, not close set but in line with forequarters. Hocks Well let down, perpendicular. Fault: Hyperextension of hocks. Dewclaws May be removed. Feet Firm, well-padded, point straight ahead.

Coat
Coat Luxurious, double-coated, dense, long, and flowing. Slight wave permissible. Hair on top of head is tied up. Fault: Sparse coat, single coat, curly coat. Trimming Feet, bottom of coat, and anus may be done for neatness and to facilitate movement. Fault: Excessive trimming.

Color
All are permissible and to be considered equally.

Gait
The Shih Tzu moves straight and must be shown at its own natural speed, neither raced nor strung-up, to evaluate its smooth, flowing, effortless movement with good front reach and equally strong rear drive, level topline, naturally high head carriage, and tail carried in gentle curve over back.

Temperament
As the sole purpose of the Shih Tzu is that of a companion and house pet, it is essential that its temperament be outgoing, happy, affectionate, friendly and trusting towards all.