เชื้อเอชพีวีเป็นไวรัสชนิดหนึ่งที่สามารถติดต่อได้ง่ายและมีมากกว่า 100 สายพันธุ์ โดยทั่วไปการติดเชื้อเอชพีวีส่วนใหญ่จะหายไปได้เอง แต่ในบางคนหากร่างกายไม่สามารถกำจัดออกไปก็อาจทำให้เกิดโรคต่าง ๆ ได้ เชื้อเอชพีวีแบ่งออกได้เป็น 2 กลุ่มใหญ่ ๆ คือ
1.เอชพีวีชนิดที่ก่อมะเร็ง เช่น เอชพีวีสายพันธุ์ 16 และ 18 ซี่งเป็นสายพันธุ์อันตรายและเป็นสาเหตุถึง 70%ของการเกิดมะเร็งปากมดลูก มะเร็งในช่องคลอด และมะเร็งปากช่องคลอด
2.เอชพีวีชนิดไม่ก่อมะเร็ง แต่เป็นสาเหตุการเกิดโรคต่าง ๆ เช่น เอชพีวีสายพันธุ์ 6 และ 11 ซึ่งเป็นไวรัสที่มีความรุนแรงน้อย ถึงแม้ไม่ได้ทำให้เกิดโรคมะเร็งแต่ก็เป็นสาเหตุของโรคติดต่อบางชนิด เช่น โรคหูดบริเวณอวัยวะเพศ(หูดหงอนไก่)ซึ่งเป็นโรคที่รักษาได้แต่โดยทั่วไปมักจะพบการกลับมาเป็นซ้ำ ๆ อีก
เชื้อเอชพีวีจะติดต่อผ่านทางเพศสัมพันธ์เป็นหลัก โดยสามารถติดได้ง่ายแม้เพียงแค่การสัมผัสของอวัยวะเพศภายนอก็ตาม การติดเชื้อเอชพีวีสามารถเกิดได้ทั้งการมีเพศสัมพันธืระหว่าง ชาย-หญิง,ชาย-ชาย หรือ หญิง-หญิง สำหรับผู้ชายถ้าหากได้รับเชื้อไวรัสนี้ก็อาจจะทำให้เป็นมะเร็งที่อวัยวะเพศ เช่น ที่องคชาติหรือทวารหนัก แต่โดยทั่วไปผู้ชายจะเป็นพาหะของเชื้อไวรัสและแพร่ไปสู่ผู้อื่นผ่านการมีเพศสัมพันธ์
วันพุธที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551
วันพุธที่ 6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551
คำศัพท์ทางกฏหมาย2
โจทก์, จำเลย
ในคดีแพ่ง โจทก์ คือ demandeur หรือ la partie demandresse ส่วน จำเลย คือ défendeur (ไม่ใช่ défenseur ซึ่งหมายถึง ทนาย) หรือ la partie défendresse เราอาจพบคำว่า les parties หรือ les parties au procès ซึ่งเป็นคำเรียกรวมฝ่ายโจทก์ และจำเลย
ส่วนในคดีอาญา เราเรียกจำเลยว่า accusé หรือ prévenu ส่วนคำว่า partie civile ใช้เรียกผู้เสียหาย (victime) ซึ่งเป็นโจทก์ร่วมกับฝ่ายอัยการ
นอกจากนี้ เราอาจพบคำว่า l'intéressé หมายถึง ผู้มีส่วนได้เสีย ชึ่งอาจหมายถึงโจทก์ หรือจำเลยก็ได้ ในกรณีที่ผู้เสียหายไม่สามารถเป็นผู้ฟ้องได้เอง เช่น เสียชีวิตไปแล้ว เราเรียกทายาทผู้ใช้สิทธิ์ในการฟ้องศาลแทนว่า l'ayant cause
ในกรณีคดีปกครอง มักเรียกผู้ฟ้องว่า le requérant สำหรับผู้อุทธรณ์จะใช้คำว่า l'appelant ส่วนผู้ฎีกาให้ใช้คำว่า l'auteur du pourvoi (en cassation)
ในคดีแพ่ง โจทก์ คือ demandeur หรือ la partie demandresse ส่วน จำเลย คือ défendeur (ไม่ใช่ défenseur ซึ่งหมายถึง ทนาย) หรือ la partie défendresse เราอาจพบคำว่า les parties หรือ les parties au procès ซึ่งเป็นคำเรียกรวมฝ่ายโจทก์ และจำเลย
ส่วนในคดีอาญา เราเรียกจำเลยว่า accusé หรือ prévenu ส่วนคำว่า partie civile ใช้เรียกผู้เสียหาย (victime) ซึ่งเป็นโจทก์ร่วมกับฝ่ายอัยการ
นอกจากนี้ เราอาจพบคำว่า l'intéressé หมายถึง ผู้มีส่วนได้เสีย ชึ่งอาจหมายถึงโจทก์ หรือจำเลยก็ได้ ในกรณีที่ผู้เสียหายไม่สามารถเป็นผู้ฟ้องได้เอง เช่น เสียชีวิตไปแล้ว เราเรียกทายาทผู้ใช้สิทธิ์ในการฟ้องศาลแทนว่า l'ayant cause
ในกรณีคดีปกครอง มักเรียกผู้ฟ้องว่า le requérant สำหรับผู้อุทธรณ์จะใช้คำว่า l'appelant ส่วนผู้ฎีกาให้ใช้คำว่า l'auteur du pourvoi (en cassation)
อเมริกันสแตฟฟอร์ดเชียร์เทอร์เรีย (American Staffordshire Terrier)
ความสูง : 17-19 นิ้ว
น้ำหนักเฉลี่ย : 50-56 ปอนด์
อายุขัยเฉลี่ย : 12-14 ปี
กลุ่มสายพันธุ์ : เทอร์เรียร์
อุปนิสัย : รักสมาชิกทุกคนในครอบครัว รวมทั้งสมาชิกที่เป็นเด็กและคนแปลกหน้าด้วย แต่เนื่องจากมีภูมิหลังเป็นสุนัขกัดกันมาก่อน เวลาจะพาไปเดินนอกบ้านจะต้องจูงไปและเมื่อจะปล่อยให้วิ่งเล่นก็ควรเป็นที่ปลอดภัยมีรั้วรอบขอบชิด การเล่นบางอย่างเช่นเล่นชักเย่อไม่ควรนำมาเล่นกับสุนัขสายพันธุ์กัดกันนี้เป็นอันขาด และเมื่อต้องไปอยู่รอบ ๆ สัตว์อื่นก็ต้องคอยระมัดระวังเป็นพิเศษ การให้ได้สัมพันธ์กับสัตว์อื่นและการฝึกให้เชื่อฟังเป็นสิ่งที่ต้องทำเป็นอย่างยิ่ง
ลักษณะเฉพาะ : เป็นสุนัขมีขนสั้นแต่หนามาก สีขนอาจเป็นสีเดียวโดด ๆ หรือหลายสีผสมกันได้ แต่ที่เห็นดาดดื่นคือ สีน้ำตาล สีขาวปนดำ หรือปนแดง
การแปรงขนและการออกกำลัง : ไม่ต้องแปรงขนให้บ่อยนักก็ได้ แต่ต้องพาออกกำลังด้วยการจูงเดินให้นานหน่อยและปล่อยให้วิ่งเล่นตามลำพังทุกวันถึงจะดี
กำเนิด : สืบสายพันธุ์จากการผสมระหว่งอิงลิชบุลล์ด็อกกับพันธุ์เทอร์เรียร์ที่ยังไม่ทราบชนิด โดยผสมพันธุ์ในคริสต์ศตวรรษที่ 19
Saint-Valentin
Le jour de la Saint-Valentin, le 14 février, est considéré dans de nombreux pays comme la fête des amoureux. Les couples en profitent pour échanger des mots doux et des cadeaux comme preuves d'amour ainsi que des roses rouges qui sont l'emblème de la passion.À l'origine fête de l'Église catholique, le jour de la Saint-Valentin n'aurait pas été associé avec l'amour romantiqu
e avant le haut Moyen Âge. La fête est maintenant associée plus étroitement à l'échange mutuel de « billets doux » ou de valentins illustrés de symboles tels qu'un cœur ou un Cupidon ailé.À l'envoi de billets au XIXe siècle a succédé l'échange de cartes de vœux. On estime qu'environ un milliard de ces cartes sont expédiées chaque année à l'occasion de la Saint Valentin, chiffre battu seulement par le nombre de cartes échangées lors des fêtes de Noël. On estime aussi que 85% de ces cartes sont achetées par des femmes.
Les fêtes de la fertilité du mois de février
L'association du milieu du mois de février avec l'amour et la fertilité date de l'antiquité. Dans le calendrier de l'Athènes antique, la période de mi-janvier à mi-février était le mois de Gamélion, consacré au mariage sacré de Zeus et de Héra.
Dans la Rome antique, le jour du 15 février était nommé les lupercales ou festival de
Lupercus, le dieu de la fertilité, que l'on représente vêtu de peaux de chèvre. Les prêtres de Lupercus sacrifiaient des chèvres au dieu et, après avoir bu du vin, ils couraient dans les rues de Rome a moitié nu et touchaient les passants en tenant des morceaux de peau de chèvre à la main. Les jeunes femmes s'approchaient volontiers, car être touchée ainsi était censé rendre fertile et faciliter l'accouchement. Cette solennité païenne honorait Junon, déesse romaine des femmes et du mariage, ainsi que Pan, le dieu de la nature.Au moins trois saints différents sont nommés Valentin, tous trois martyrs[1]. Leur fête a été fixée le 14 février par décret du pape Gelase Ier, aux alentours de 498. C'est à cette date qu'ils sont mentionnés dans les premiers martyrologes[2] :Valentin de Rome, un prêtre qui a souffert le martyr à Rome dans la seconde moitié du IIIe siècle et qui a été enterré sur la Via Flaminia. Valentin de Terni, un évêque d'Interamma (le Terni moderne), qui a également souffert le martyre dans la deuxième moitié du IIIe siècle et qui a également été enterré sur la Via Flaminia. Un martyr en Afrique du Nord dont on ne sait presque rien. Le rapprochement ent
re la Saint-Valentin et l'amour courtois n'est mentionné dans aucune histoire ancienne et est considéré par des historiens comme une légende. Il existe une légende selon laquelle la fête de la Saint-Valentin a été créée pour contrecarrer la pratique des lupercales par les jeunes amoureux qui dessinaient leurs noms sur une urne. Mais cette pratique n'est citée dans aucune source écrite de l'époque.
Le jour de la Saint-Valentin a longtemps été célébré comme étant la fête des célibataires et non des couples. Le jour de la fête, les jeunes filles célibataires se dispersaient aux alentours de leurs villages et se cachaient en attendant que les jeunes garçons célibataires les trouvent (définition des lupercales)[réf. souhaitée]. À l'issue de ce cache-cache géant, les couples formés étaient amenés à se marier dans l'année. Ceci permettait de développer la démographie et stimuler l'expansion des villages.Cette pratique laissait libre cours à beaucoup de tricheries de la part de couples officieux ainsi que des hommes qui visaient une jeune fille en particulier et notamment « la plus belle du village », très courtisée.
e avant le haut Moyen Âge. La fête est maintenant associée plus étroitement à l'échange mutuel de « billets doux » ou de valentins illustrés de symboles tels qu'un cœur ou un Cupidon ailé.À l'envoi de billets au XIXe siècle a succédé l'échange de cartes de vœux. On estime qu'environ un milliard de ces cartes sont expédiées chaque année à l'occasion de la Saint Valentin, chiffre battu seulement par le nombre de cartes échangées lors des fêtes de Noël. On estime aussi que 85% de ces cartes sont achetées par des femmes.Les fêtes de la fertilité du mois de février
L'association du milieu du mois de février avec l'amour et la fertilité date de l'antiquité. Dans le calendrier de l'Athènes antique, la période de mi-janvier à mi-février était le mois de Gamélion, consacré au mariage sacré de Zeus et de Héra.
Dans la Rome antique, le jour du 15 février était nommé les lupercales ou festival de
Lupercus, le dieu de la fertilité, que l'on représente vêtu de peaux de chèvre. Les prêtres de Lupercus sacrifiaient des chèvres au dieu et, après avoir bu du vin, ils couraient dans les rues de Rome a moitié nu et touchaient les passants en tenant des morceaux de peau de chèvre à la main. Les jeunes femmes s'approchaient volontiers, car être touchée ainsi était censé rendre fertile et faciliter l'accouchement. Cette solennité païenne honorait Junon, déesse romaine des femmes et du mariage, ainsi que Pan, le dieu de la nature.Au moins trois saints différents sont nommés Valentin, tous trois martyrs[1]. Leur fête a été fixée le 14 février par décret du pape Gelase Ier, aux alentours de 498. C'est à cette date qu'ils sont mentionnés dans les premiers martyrologes[2] :Valentin de Rome, un prêtre qui a souffert le martyr à Rome dans la seconde moitié du IIIe siècle et qui a été enterré sur la Via Flaminia. Valentin de Terni, un évêque d'Interamma (le Terni moderne), qui a également souffert le martyre dans la deuxième moitié du IIIe siècle et qui a également été enterré sur la Via Flaminia. Un martyr en Afrique du Nord dont on ne sait presque rien. Le rapprochement ent
re la Saint-Valentin et l'amour courtois n'est mentionné dans aucune histoire ancienne et est considéré par des historiens comme une légende. Il existe une légende selon laquelle la fête de la Saint-Valentin a été créée pour contrecarrer la pratique des lupercales par les jeunes amoureux qui dessinaient leurs noms sur une urne. Mais cette pratique n'est citée dans aucune source écrite de l'époque.Le jour de la Saint-Valentin a longtemps été célébré comme étant la fête des célibataires et non des couples. Le jour de la fête, les jeunes filles célibataires se dispersaient aux alentours de leurs villages et se cachaient en attendant que les jeunes garçons célibataires les trouvent (définition des lupercales)[réf. souhaitée]. À l'issue de ce cache-cache géant, les couples formés étaient amenés à se marier dans l'année. Ceci permettait de développer la démographie et stimuler l'expansion des villages.Cette pratique laissait libre cours à beaucoup de tricheries de la part de couples officieux ainsi que des hommes qui visaient une jeune fille en particulier et notamment « la plus belle du village », très courtisée.
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)
