Datte

La datte est le fruit comestible du palmier-dattier (Phœnix dactylifera, L.). C'est un fruit charnu, oblong, de 4 à 6 cm de long, contenant un noyau allongé, marqué d'un sillon longitudinal. Commercialisée le plus souvent sous forme de datte sèche, c'est un fruit très énergétique.
Le terme « datte » dérive du grec ancien dáktylos, doigt, en référence à la forme de ce fruit.
Sur le plan botanique, la datte est une baie, car son péricarpe est entièrement charnu. Le « noyau » de datte, enveloppé dans l'endocarpe membraneux, est en fait une graine très dure, à albumen corné.
Lors de la récolte, elle se présente en régime (issu de l'inflorescence femelle) pouvant regrouper une centaine de rameaux et plusieurs centaines de dattes.
La datte fraîche, telle qu'elle est quand elle arrive à maturité, est un fruit fragile et délicat à transporter. Elle est riche en vitamine C. La datte sèche est plus fortement déshydratée, elle contient environ 20 % d'eau, contre 70 % pour la datte fraîche. Sa valeur énergétique est de 287 kcal par 100 g. Elle est très riche en sucres (glucose, fructose et saccharose). Elle contient également des vitamines (B2, B3, B5 et B6) et une faible quantité de vitamine C, des sels minéraux (potassium et calcium), ainsi que des fibres.
La variété (le cultivar en fait) la plus répandue sur les marchés européens (en provenance d'Afrique du Nord) est la deglet nour, déjà favorisée par les administrations coloniales, puis étatiques.

Corossol

Le corossol est le fruit du corossolier, Annona muricata, de la famille des Annonaceae qui pousse en Afrique, en Amérique et en Asie. Il mesure jusqu'à 30 cm de long et peut peser jusqu'à 2.5 kg. Son aspect extérieur est d'un vert sombre du fait de son écorce piquée d'épines et sa chair est blanche et pulpeuse avec des graines noires indigestes.
La chair du corossol est comestible et a un goût à la fois sucré et acidulé - type Malabar-. Cela en fait un fruit exploité dans l'agro-alimentaire pour la confection de glaces.
Alors qu'il est d'un goût bien différent, le corossol est parfois confondu avec la pomme-cannelle ou paw paw, fruit d'une autre espèce d'annonacée.
Sur le plan diététique, le corossol est riche en glucides, notamment en fructose et il contient des quantités assez importantes de vitamine C, vitamine B1, et vitamine B2.
Tout comme les feuilles de la plante, la chair et les graines du corossol sont utilisées en médecine traditionnelle, dans de nombreuses traditions médicales. Les principales indications dans le cadre de médecines populaires sont les troubles du sommeil, les troubles cardiaques, les maladies parasitaires, les ectoparasitoses.
Les graines du corrossol sont également utilisées au Guatémala, dans la région de Livingston, pour l'artisanat local (commerce équitable) dans une tribu indienne au bord du Rio Dulcé (sculpture de tortues, lamantins, toucans et chouettes.

Risque sanitaire

L'équipe du Dr Dominique Caparros-Lefèbvre a montré dans une série d'études initiée en 1999[1] que la consommation de corossol (et de ses feuilles infusées), ainsi que celle d’autres espèces appartenant au même genre botanique était potentiellement la cause d’une forme de parkinsonisme atypique (paralysie supranucléaire progressive, PSP) résistante aux thérapies classiques basées sur un apport de L-DOPA. Ainsi en Guadeloupe, où l'étude initiale a été menée, 77% des patients parkinsoniens présentaient une forme atypique (contre 20% dans la population normale). En faveur de cette hypothèse, les médecins ont observés que la cessation de consommation de corossol entraînait une cessation de la progression des symptômes (voire même une amélioration chez l'un des patients).
Une telle augmentation des formes atypiques de parkinsonisme avait déjà été observée sur l'île de Guam où le parkinsonisme était associé à une sclérose latérale amyotrophique. Dans ce dernier cas, des facteurs environnementaux (notamment la forte concentration d'aluminium dans l'eau de consommation, ou encore l'implication de toxines bactériennes via la chaîne alimentaire) avaient été invoqués pour expliquer ce phénomène mais il se pourrait que la consommation de plantes de la famille des Annonaceae dans l'alimentation ou la médecine traditionnelle soit en partie responsable de l'augmentation de la fréquence de parkinsonismes atypiques.
Les composés potentiellement responsables de la dégénérescence neuronale ont été identifiés, et appartiennent à deux classes chimiques très différentes. D’une part, des alcaloïdes de types benzyl-tétrahydroisoquinoléique et apparentés, de faible puissance en tant qu’inducteurs d’une mort neuronale par apoptose, mais pouvant participer à la symptomatologie chez les patients, ont été identifiés il y longtemps au sein des fruits. Plus récemment, des acétogénines ont été détectées dans le fruit . L’annonacine, représentant majoritaire de cette famille d’inhibiteurs de la respiration mitochondriale au sein de l’espèce, a montré une neurotoxicité importante in vitro et in vivo . Des études complémentaires, notamment épidémiologiques, restent nécessaires avant de conclure de manière formelle à l'implication de ces toxines dans les pathologies guadeloupéennes.

การเลือกพันธุ์สุนัข

ก่อนจะเลือกสุนัขพันธุ์ใดมาเลี้ยงเราก็จะต้องพิจารณาองค์ประกอบหลาย ๆ ด้านประกอบกัน เช่น สุนัขบางพันธุ์มีแนวโน้มจะเห่าเสียงดัง บางพันธุ์อยู่กับเด็กไม่ได้ บางพันธุ์ต้องให้ออกกำลังมาก ๆ บางพันธุ์ต้องแปรงขนให้บ่อย ๆ เป็นต้น จากข้อมูลต่าง ๆ เหล่านี้ก็พอจะทำให้เราเข้าใจว่าสุนัขพันธุ์ที่เราจะนำมาเลี้ยงมันจะเข้ากับวิถีชีวิตของเราได้หรือไม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเราต้องอยู่ในเมืองหรือในห้องชุด แต่สุนัขบางพันธุ์เหมาะที่จะนำมาเลี้ยงในบรรยากาศแบบชานเมืองหรือแบบชนบท เราก็ไม่ควรนำมาเลี้ยง ควรเสาะแสวงหาพันธุ์ที่สามารถปรับตัวเข้ากับวิถีชีวิตในเมืองหรือในห้องชุดได้มาเลี้ยง อย่างนี้เป็นต้น
เมื่อเลี้ยงสุนัขไว้แล้วต้องหมั่นพามันไปพบสัตว์แพทย์ตามห้วงเวลาต่าง ๆ เพื่อเป็นหลักประกันในความมีสุขภาพดีของมัน ลูกสุนัขต้องได้รับการฉีดวัคซีนในช่วงระหว่าง 6-16 สัปดาห์ เพื่อป้องกันโรคต่าง ๆ นอกจากนั้นก็ต้องคอยระวังป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า และโรคพยาธิในลำไส้ ซึ่งสุนัขที่มีพยาธิจะแสดงอาการให้เห็นคือมันไม่ค่อยเจริญเติบโตเท่าที่ควรแม้ว่าจะให้สารอาหารเป็นอย่างดีแล้ว และจะมีอาการอาเจียนและท้องเสียเป็นระยะ ๆ ให้ได้เห็น พยาธิอีกอย่างหนึ่งที่ต้องระวังมากเป็นพิเศษคือพยาธิหัวใจซึ่งติดต่อจากการถูกยุงกัด ซึ่งเราสามารถป้องกันได้ด้วยการให้รับประทานยาในช่วงฤดูที่มียุงชุกชุม ส่วนสัตว์ประเภทปาราสิตที่อาศัยอยู่กับสุนัขก็คือเห็บและหมัด จะต้องคอยกำจัดทั้งที่อยู่ในตัวสุนัขโดยตรงหรือทีอยู่ตามสถานที่อยู่ของสุนัขนั้นด้วย
สุนัขระบายความร้อนทางเหงื่อไม่ได้ แต่จะใช้ลิ้นระบายความร้อน สุนัขที่สุขภาพดีสามารถสังเกตได้จากจมูกคือจมูกของมันจะชื้น แต่ถ้าสุนัขป่วยหรือเกิดผิดปกติจมูกของมันจะแห้ง เราต้องรีบพาไปหาสัตว์แพทย์
สุนัขที่ผ่านการฝึกฝนดีแล้วจะเป็นเพื่อนของมนุษย์ได้เป็นอย่างดี ซึ่งหลักในการฝึกนั้นก็จะต้องทำอย่างต่อเนื่องและคงเส้นคงวา และเมื่อสุนัขปฏิบัติได้ตามคำสั้งก็จะต้องมีการให้รางวัลเสียด้วย เจ้าของอาจฝึกฝนสุนัขของตนเองก็ได้แต่ก็ต้องมีความรู้และมีประสบการณ์ที่จะฝึกสุนัขพอสมควร หากพอมีเงินมีทองเหลือใช้ก็ควรจะส่งไปฝึกในโรงเรียนฝึกสุนัขหรือศูนย์ฝีกสุนัขของเอกชนซึ่งมีอยู่หลายแห่งในบ้านเรา ทั้งในกรุงเทพและต่างจังหวัด โรงเรียนหรือศูนย์ฝึกเหล่านี้จะมีครูฝึกที่ชำนาญการช่วยฝึกฝนสุนัขของเราให้อยู่ในระเบียบวินัยที่ดีได้

ลักษณะเฉพาะของสุนัข

สุนัขแตกต่างกันทางด้านลักษณะภายนอกยิ่งกว่าทางด้านโครงสร้างทางกายภาพ สุนัขที่โตเต็มที่แล้วอาจมีน้ำหนักตัวตั้งแต่ 2 กิโลกรัมขึ้นไปจนถึง 99 กิโลกรัม(4-220ปอนด์)ซึ่งก็ขึ้นอยู่กับแต่ละสายพันธุ์ และจะมีความสูงตั้งแต่ 12.5 เซนติเมตรขึ้นไปจนถึง 90 เซนติเมตร (5-35 นิ้ว) ข้อแตกต่างอื่น ๆ ของสุนัข ได้แก่ ความแตกต่างในเรื่องความยาวของขา ความยาวของจมูก ขนาดและลักษณะของหู (หูต้ง หูตูบ) ความยาวรูปลักษณ์และเรียวหางความยาวความหนาสีและลักษณะขน สุนัขได้รับการผสมพันธุ์หลากหลายสายพันธุ์เพื่อให้มีคุณสมบัติเหมาะสมแก่ภารกิจต่าง ๆ
สุนัขเพศเมียจะเริ่มผสมพันธุ์ได้เมื่อมีอายุระหว่าง 7-18 เดือน แม่สุนัขจะตั้งท้องอยู่ระหว่าง 62-63 วัน เมื่อแรกเกิดลูกสุนัขจะยังมองอะไรไม่เห็นเพราะยังไม่ลืมตา แต่จะเริ่มลืมตาราววันที่ 10 หลังคลอด ลูกสุนัขจะหย่านมในสัปดาห์ที่ 6 หลังคลอด สุนัขจะโตเต็มที่เมื่ออายุ 2 ปีและถือว่าแก่เมื่ออายุ 12 ปีและอายุจะยืนยาวอยู่ได้ไม่เกิน 20 ปี สุนัขมีประสาทสัมผัสที่สำคัญยิ่งคือประสาทสัมผัสทางหู ส่วนประสาทตานั้นจะไม่ค่อยดีโดยเฉพาะคือมันแยกแยะสีต่าง ๆ ไม่ค่อยออก สุนัขโตเต็มที่มีฟันทั้งหมด 24 ซี่ รวมทั้งฟันกรามที่ใช้บอดอาหารนั้นด้วย

ประโยชน์ของสุนัข

สุนัขได้รับการผสมพันธุ์เพื่อวัตถุประสงค์หลากหลายซึ่งมิใช่เพื่อเลี้ยงไว้ดูเล่นเท่านั้น การที่สุนัขมีประสาทสัมผัสทางหูและทางจมูกที่ไวมากทำให้พวกมันมีคุณค่าในด้านใช้ล่าสัตว์ ใช้เป็นสุนัขตำรวจ ใช้เป็นสุนัขสงคราม ใช้สะกดรอยตามหาคนหรือสิ่งของ ใช้ให้เฝ้าเวรยาม ใช้ให้รักษาความปลอดภัย และใช้ให้ค้นหายาเสพติด เป็นต้น นอกจากนั้นแล้วเราก็ยังใช้สุนัขให้ทำหน้าที่นำทางคนตาบอดและนำทางคนพิการ ใช้เป็นสุนัขลากเลื่อนในดินแดนที่มีหิมะตกมากทางขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้ และใช้เป็นสุนัขวิ่งแข่งกันและเป็นสุนัขกัดกัน เป็นต้น นอกจากนั้นแล้วในทางการแพทย์ท่านผู้รู้ยังแจกแจงด้วยว่า การเลี้ยงสุนัขนี้ยังเป็นหนึงในโครงการที่นำมากใช้เพื่อช่วยบำบัดโรคจิตประสาทให้แก่ผู้ป่วยโรคจิตได้ผลชะงัดอีกด้วย

สายพันธุ์สุนัข

สโมสรสุนัขอเมริกันให้การรับรอบสุนัข 140 สายพันธุ์ โดยแยกออกเป็น 7 ประเภทดังนี้
1.สปอร์ตติ้งด็อก(sporting dogs)
2.ฮาวนด์(hounds)
3.เวิร์กกิ้งด็อก(working dogs)
4.เทอร์เรียร์(terriers)
5.ทอย(toys)หรือคอมแพเนียน(companion dogs)
6.น็อนสปอร์ตติ้งด็อก(nonsporting dogs)
7.เฮิร์ดดิ้งด็อก(herding dogs)
สโมสรสุนัขอเมริกันดังกล่าว ได้ขึ้นทะเบียนลูกสุนัขสายพันธ์แท้ปีละกว่า 1.3 ล้านตัว สำหรับสายพันธุ์ที่เป็นยอดนิยมในสหรัฐอเมริกาเมื่อไม่นานมานี้มี 6 พันธุ์ดังนี้
1.ลาบราดอร์รีทริฟเวอร์(Labrador retrievers)
2.ร็อตต์ไวเลอร์(Rottweilers)
3.เจอรมันเชพเพิรด์ด็อก(German shepherd dogs)
4.โกลเด็นรีทริฟเวอร์(Golden retrievers)
5.พูเดิล(poodles)
6.ค็อกเกอร์สเปเนียล(cocker spaniels)
ส่วนสโมรสรสุนัขอังกฤษได้ขึ้นทะเบียนสุนัขไว้กว่า 210 สายพันธุ์ และสมาพันธุ์สุนัขสากลซึ่งมีชาติต่าง ๆ เป็นสมาชิกประมาณ 70 ประเทศ ได้ขึ้นทะเบียนสุนัขไว้กว่า 400 สายพันธุ์ เฉพาะในสหรัฐอเมริกาจำนวนสุนัขทั้งที่เป็นพันธุ์แท้และพันธุ์ผสม(หรือพันทาง)มีจำนวนประมาณ 30 ล้านตัว สำหรับในประเทศไทยของเรา สมาคมพันธุ์สุนัข(ประเทศไทย)ให้ข้อมูลว่ารับจดทะเบียนสุนัขพันธุ์ต่าง ๆ เพียง 15,000 ตัวในแต่ละปีเท่านั้น

ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับสุนัข

ประวัติศาสตร์
สัตว์ตระกูลสุนัขมีชื่อเรียกทางวิทยาศาสตร์ว่า Canidae อยู่ในออร์เดอร์ Carnivora เฉพาะในส่วนที่เป็นสุนัขบ้าน(domestic dogs)ที่เราจะกล่าวถึงนี้ เรียกชื่อทางวิทยาศาสตร์ Canis familiaris
สุนัขเป็นสัตว์พื้นเมืองของเกือบจะทุกส่วนของโลก ยกเว้นเฉพาะที่ทวีปออสเตรเลียและที่หมู่เกาะต่าง ๆ ในมหาสมุทร เช่น นิวซีแลนด์ นิวกินี และมาดากัสการ์ แม้แต่สุนัขพันธุ์ดิงโกที่มีชื่อเรียกทางวิทยาศาสตร์ว่า C.dingoของนิวกินี ซึ่งเชื่อกันในปัจจุบันว่าเป็นบรรพบุรุษของสุนัขบ้านนี้ก็ไม่ได้เป็นสัตว์พื้นเมืองที่เกิด ณ ที่เหล่านั้นโดยตรง แต่ทว่าถูกคนโบราณในยุคต้น ๆ นำเข้าไปยังเกาะนั้น ๆ
สุนัขบ้านนี้ เชื่อกันว่าสืบเชื้อสายมาจากสัตว์คล้ายหมาป่าที่มีชีวิตอยู่เมื่อ 7 ล้านปีล่วงมาแล้ว ในประวัติศาสตร์ระบุไว้ชัดว่าสุนัขเป็นหนึ่งในบรรดาสัตว์เลี้ยงใยบ้านในยุคแรก ๆ ที่อยู่ใกล้ชิดกับมนุษย์มาช้านานราว 10,000ปี เมื่อถูกนำมาเลี้ยงในบ้านแล้วสุนัขก็ได้รับการคัดเลือกให้ผสมพันธุ์กันเพื่อวัตถุประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่งเป็นการเฉพาะ และสามารถสืบค้นหาซากของสุนัขย้อนไปในยุคแรก ๆเมื่อตอนปลายยุคหินกลาง ซึ่งสุนัขในยุคแรก ๆ เหล่านี้มีรูปร่างคล้ายกันสุนัขพันธุ์ดินโกอันเป็นสุนัขป่าพันธุ์พื้นเมืองของออสเตรเลียในปัจจุบัน แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอันพอที่จะนำมายืนยันถึงจุดเริ่มต้นของความสัมพันธุ์ระหว่างมนุษย์กับสุนัขว่ามีกันมาตั้นแต่เมื่อใด